Elke keer als ik nog een spel foutje maak en iemand wijst mij er op voel ik dat kleine meisje weer verdrietig in een hoekje zitten, met een brok in mijn keel en rode vlekken in mijn nek. Het went nooit. Ook aan mij was nooit verteld hoe ik moest lezen, ik moest steeds weer oefenen wat ik fout deed. Alles wat ik al zo moeilijk vond. Ik klapte dicht en werd onzeker.
Pas sinds een paar jaar weet ik dat het niet aan mij ligt en ik had dat zo graag eerder willen weten. Ik had zo graag willen horen dat er niets mis was met mij, maar dat mijn hersens gewoon op een andere manier werken. Dat ik in beelden denk en in staat ben om dingen van uit meerdere gezichtspunten te bekijken. Die gave zorgt er voor dat ik er creatief en oplossingsgericht ben, out of de box denk en snel verbanden leg, die andere vaak nog niet zien.